What's next?

In het vorige blogbericht stelde ik mezelf voor. Vanaf nu neem ik jullie mee in verhalen uit onze vereniging.

Bijna een jaar geleden vroeg Ria me om haar te vergezellen naar de borstkliniek. Ze moest onder het mes. De arts drong erop aan dat ze een naastbetrokkene meebracht naar een voorbereidend gesprek. Die uitnodiging stemde ons wat argwanend. Was het verdict dan toch erger dan eerst gedacht?

Maar neen, men ging er gewoon van uit dat twee mensen meer horen dan een patiënt alleen. Alle info over behandeling en natraject werd bevattelijk met ons gedeeld. We wisselden van gedachten over de mogelijke impact op het verdere leven van Ria, de gang van zaken in haar gezin, mogelijkheden om daarna weer aan het werk te gaan. De omkadering door het personeel en de sociale begeleiding in de borstkliniek bleek het geluk bij een ongeluk.

Bij buitenkomst voelden we ons beiden opgelaten als een kind. “Wat was dat?”, lachte Ria. Het contrast kon niet groter zijn met de wereld van de psychiatrie die we zo goed kennen als familie van iemand met een psychische aandoening. “In al die jaren dat ik met mijn zoon op psychiatrisch consult ga, heb ik dit niet meegemaakt!”

De klare taal die er werd gesproken, de mogelijkheid om steun te krijgen van een naastbetrokkene tijdens het behandelingstraject en een duidelijk zicht op wat er te wachten staat. Allemaal zaken die ook voor mensen met een psychische kwetsbaarheid een meerwaarde kunnen betekenen. Waarom is de omgang met kankerpatiënten zo verschillend van de omgang met mensen met een psychische kwetsbaarheid?

Het taboe op kanker is in grote mate gesneuveld. We hoeven ons niet schuldig te voelen wanneer de diagnose valt, we zijn geen paria voor onze omgeving. Kanker is maar een ziekte. Het definieert ons niet als mens. Eenzelfde positieve evolutie zet zich stilaan door rond psychische aandoeningen zoals dementie. Onze dementerende (groot)ouders komen in toenemende mate aan hun trekken in dementievriendelijke gemeenten.