Hoi, ik ben Lotte

Ik ben Lotte, geesteskind van lotgenoten die zorg dragen voor een psychisch kwetsbaar persoon. Dat is een taak die ik niet alleen hoef te dragen. Mijn sociale netwerk (of wat er van overblijft), de psychiater, het mobiele team, de huisarts, lokaal sociaal beleid, … Hier en daar worden kleine deeltjes van die zorgtaak mee opgetild. Mijn verhaal kan ik kwijt bij Similes, een vereniging die opkomt voor de belangen van mensen die zorgen voor personen met een psychische kwetsbaarheid. Tijdens bijeenkomsten wisselen we vaak ervaringen uit. Op zo’n momenten voel ik me minder alleen. We maken gelijkaardige dingen mee. We zetten ons in voor de zorg van onze familie, en toch worden we door de hulpverlening niet altijd mee aan tafel gevraagd. Daar willen we met Similes verandering in brengen.

Maar verandering heeft de beste kans op slagen wanneer die uitgaat van het hart. En dus banen we ons voortaan al storytellend een weg naar het hart van hulpverlening en samenleving. Het hoeft je niet te verbazen dat er in onze familievereniging heel wat verhalend talent aanwezig is. Voor mensen als ik vormde een rijke fantasie een belangrijke overlevingsstrategie.

Het leven kwam voor mij op een helling te staan toen ik de vraagtekens zag in de ogen van vriendjes die bij ons over de vloer kwamen. “Wordt hier dan niet gepoetst, of op normale uren gegeten?” Tja. Waarom stond mama nu weer in het middelpunt van de belangstelling, en wandelde iedereen op andere momenten in een bocht om haar heen? Soms was ze er een tijdje niet. Ik maakte er mijn eigen verhaal van. Misschien was ze wel op reis naar, wel ja, familie in het buitenland. Ze vertelden me dat mama naar een plek ging om beter te worden. Vol hoop keek ik uit naar het bezoek in het psychiatrisch ziekenhuis. Koude douche. Ik ken tot op vandaag geen andere omgeving die zo weinig is voorzien op het onthaal van kinderen. Ik raakte zoek in het doolhof van gangen, vond geen aansluiting met mijn mama, geen connectie met de hulpverleners die me aanmaanden begripvol en ondersteunend te zijn.

Voor velen onder ons is empathie een tweede natuur. Wij zijn autodidacten in zorg. Een andere troef is onze creativiteit. Ik kwam tot leven dankzij de creatieve scheppingskracht van mijn omgeving. Ook mijn franke maar toch ook fraaie verschijning, gaat terug op het tekentalent van een lotgenoot.